Իմպլանտանտը (կամ իմպլանտը) կարելի է կոչել արհեստական ՙարմատ՚, որը լիովին հարմարեցված
է ոսկրին և կայուն է ժամանակի ներգործությունների նկատմամբ: Ատամի իմպլանտանտը պահպանում
է իր բոլոր հատկությունները նաև տասնյակ տարիներ հետո: Իմպլանտանտների հենարանով ատամնային
պրոթեզավորում կիրառելու գաղափարը պատկանում է շվեդ գիտնական P.Branemark-ին: Այդպիսի
մեթոդի հիմնական արժանիքը կայանում է իմպլանտանտի ստերիլության, մակրերույթի մաքրության,
հակավնասվածքայնության, իմպլանտանտի կառուցվածքի համապատասխանության մեջ ոսկրային հյուսվածքի
մեջ նրա տեղին, ինչը երաշխավորում է ոսկրի և մետաղի մակերևույթի ամուր սերտաճումը: Ավելի
ուշ այդ տեխնոլոգիան ստացել է ՙօստեոինտեգրացիա՚ անվանումը: 1965թ. P.Branemarkի կողմից
առաջարկվել է օգտագործել պտուտակային իմպլանտանտի քանդովի կառուցվածք, որը կազմված է
եղել ներոսկրային մասից և նրա վրա ձգվող հենարանային գլխիկից: 90-ական թթ., հիմնվելով
էքսպերիմենտալ հետազոտությունների վրա, հաստատվել է օստեոինտեգրացիայի հնարավորությունը՝
կիրառելով միափուլ պտուտակային իմպլանտանտներ:
Այսօր ժամանակակից ստոմատոլոգիան առաջարկում է տարբեր ատամնային իմպլանտանտներ, որոնք
տարբերվում են ձևով, կտրվածքով, մակերոևւյթի մշակման մեթոդներով և այլն: Դենտալ իմպլանտացիան
կորցրած ատամների վերականգնման մեջ դարձել է ընդւնված, մատչելի և արդյունավետ:.
Русский
